دکتر شبنم ایزدپناه در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: هرچند وراثت و ژنتیک در خجالتی بودن مؤثرند، اما محیط خانوادگی و سبک تربیت اثر عمیق‌تری دارند. کودکانی که در خانواده‌های کنترل‌گر، مقایسه‌گر یا پرتنش رشد می‌کنند، معمولاً احساس ناکافی بودن کرده و در جمع‌ها دچار اضطراب و انزوا می‌شوند.

ایزدپناه افزود: برخی والدین با حمایت یا محافظت بیش از اندازه، فرصت تجربه و رشد اجتماعی را از فرزندشان می‌گیرند. در مقابل، در خانواده‌های منفعل و بیش از حد آرام نیز، کودک سکوت و کناره‌گیری را به‌عنوان رفتار امن می‌آموزد.

این روان‌شناس با اشاره به ضرورت آماده‌سازی کودک برای حضور در جمع گفت: والدین باید پیش از موقعیت‌های اجتماعی، او را از شرایط آگاه کنند و در کنار او حضور داشته باشند تا احساس امنیت کند.

وی با انتقاد از شوخی‌ها و برچسب‌های تحقیرآمیز مانند «زبونت موش خورده؟» تأکید کرد: چنین جملاتی از دید بزرگسالان ساده‌اند اما برای کودک تجربه‌ای دردناک و تحقیرآمیز محسوب می‌شوند که به عزت نفس او آسیب می‌زند.

این مشاور خانواده ادامه داد: اجبار به صحبت در جمع نتیجه‌ معکوس دارد و اضطراب کودک را بیشتر می‌کند. به‌جای آن باید از طریق تشویق، بازی، فعالیت‌های گروهی و موقعیت‌سازی‌های کوچک اجتماعی، اعتماد به نفس را در او تقویت کرد.

وی نقش معلمان را نیز در کاهش اضطراب اجتماعی مهم دانست و گفت: معلمان باید محیطی امن و بدون تمسخر ایجاد کنند و از طریق ارتباط مداوم با والدین، کودک را برای حضور فعال‌تر در جمع حمایت کنند.

دکتر ایزدپناه در پایان تأکید کرد: کودکان از رفتار والدین الگو می‌گیرند؛ والدینی که در جمع با آرامش و اعتماد به نفس رفتار می‌کنند، الگوی مثبتی برای فرزند خود می‌سازند و زمینه رشد شخصیتی سالم او را فراهم می‌آورند.

انتهای پیام