به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، «اون بچه‌ای که بخاطر اذیت کردن از مسجد می‌ندازی بیرون، همون کسیه که در آینده ازش خواهش می‌کنی بیاد توی مسجد نماز بخونه. پس بر اذیت کردنشون صبر کن و با مدارا تعلیم بده.» همینکه این نوشته را روی دیوار مسجد طراز دید، رفت به چند سال قبل، همون موقعی که منتقد درجه یک مادرهایی بود که با بچه‌های پر سر و صداشون توی مراسم مذهبی و برنامه‌های مسجد شرکت می‌کردند. همیشه حرفش این بود مسجد جای آدم‌های بچه دار نیست. 

اما از طرفی هم همیشه دستش بالا بود و برای نوه‌هاش که نسبت به نماز کاهل شده بودند دعا می‌کرد و با گفتن این حرف که  «پدر و مادر اینا خیلی خوب بودند و هر سه وعده نمازشونو توی مسجد میخوندند اما نمیدونم این بچه‌ها چرا اینجوری شدن»، از این وضعیت ابراز تاسف می‌کرد. 

اصلا انگار این جمله‌ی روی دیوار مسجد فقط برای مادربزرگ بود. حالا توی خودش رفته بود و فکری شده بود. با خودش فکر می‌کرد شاید اصلا این خودش بوده که با تفکر و نظرات اشتباهش پای بچه‌ها رو از مسجد بریده.

حضور کودکان در مسجد پیامبر (ص)

عده‌ای معتقدند مسجد جای کودکان نیست یا اینکه بهتر است برای اینکه حضور قلب نمازگزاران برهم نخورد از حضور بچه‌های به سن تکلیف نرسیده در مسجد جلوگیری کرد اما با مروری بر روایات و داستان‌های تاریخی خلاف این عقیده ثابت می‌شود. 

آنطور که سید حسن طباطبایی، خطیب و استاد حوزه به فارس می‌گوید: در احادیث داریم که پیامبر به خاطر کودکان گاهی نماز را طولانی و گاهی آن را کوتاه می‌کردند. مثلا آورده شده است که یکروز پیغمبر سجده نماز خود را طولانی کردند و وقتی اصحاب بعد از نماز سوال کردند ای پیامبر خدا آیا در سجده‌ای که طولانی ‌تر شد بر شما وحی نازل شد، ایشان پاسخ دادند پسرم امام مجتبی بر دوش من سوار شده بود و من سجده نماز را طولانی کردم تا او با میل خودش از دوش من پایین آید. 

همچنین در روایت دیگری نقل شده که یکبار اصحاب دیدند پیامبر دو رکعت پایانی نماز ظهر خود را کوتاه خواندند اینجا هم وقتی از ایشان علت را جویا شدند، پیامبر فرمودند که آیا صدای ناله و گریه کودک را نشنیدید. در اینجا هم پیامبر برای اینکه پدر یا مادر هرچه سریعتر به حال کودک رسیدگی کنند نماز را کوتاه کردند. که اینها همگی گواه بر حضور کودکان در مساجد است.

حضور در جمع؛ عامل تشویق کودکان به نماز

آیت‌ الله‌ شهید مطهری‌ ،دریکی‌ از گفتارهای‌ خود در توضیح‌ آیه‌: «وامر اهلک‌ بالصلاة‌ و اصطبر علیها»(طه‌ 132)(اهلت‌ را به‌ نماز دستور بده‌ و برنماز صبرکن‌)چنین‌ بیان‌ می‌ کند:«.....بچه‌ ها را ازکودکی‌ باید به‌ نماز تمرین‌ داد....بچه‌ را باید در محیط‌ مشوق‌ نماز خواندن‌ برد .این‌ به‌ تجربه‌ ثابت‌ شده‌ است‌ که‌ اگر بچه‌ به‌ مسجد نرود، اگر در جمع‌ نباشد نمازخواندن‌ جمع‌ را نبیند به‌ این‌ کار تشویق‌ نمی‌ شود. چون‌ اصلاً حضور در جمع‌ مشوق‌ انسان‌ است‌ آدم‌ بزرگ‌ هم‌ وقتی‌ خودش‌ را درجمع‌ اهل‌ عبادت‌ می‌ بیند روح‌ عبادت‌ بیشتری‌ پیدا می‌ کند بچه‌ که‌ دیگربیشتر تحت‌ تأثیر است‌ ... باید با بچه‌ های‌ خودمان‌، برنامه‌ مسجد رفتن‌ داشته‌ باشیم‌، تا بچه‌ ها با مساجد و معابد آشنا بشوند. ما خودمان‌ از بچگی‌ با مساجد ومعابد آشنا بودیم‌ در این‌ اوضاع‌ و احوال‌ امروز چقدر به‌ مسجد می‌ رویم‌ که‌ بچه‌ های‌ ما که‌ هفت‌ ساله‌ شده‌ اند به‌ دبستان‌ وبعد به‌ دبیرستان‌ و بعد به‌ دانشگاه‌ رفته‌ اند ولی‌ اصلاً پایشان‌ به‌ مساجد نرسیده‌ است‌ بروند؟ خوب‌ اینها قهراً از مساجد فراری‌ می‌ شوند. 

علاج واقعه، قبل از وقوع

همیشه در مساجد عده‌ای از افراد پیدا می‌شوند که روی ترش می‌کنند بر کودکانی که شاید همراه خود کمی بازیگوشی به مسجد بیاورند اما بنظر می‌رسد این بزرگترها و افراد مسن هستند که لازم است  کمی آستانه تحمل خود را بالا ببرند، تا نسل آینده همچنان مسجدی بماند و قشر جوان مشتری همیشگی مساجد باشد.

پایان پیام/