به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، دکتر علیرضا مهدی زاده، دغدغه مند بود و به فکر پیشرفت کشور ، با را اندازی مجله ای با عنوان Research on History of Medicine درحال تلاش برای معرفی تاریخ پزشکی ایران است و قصد مهاجرت ندارد و در حال حاضر به کشورش خدمت می‌کند.

از دکتر خواستم خودش را معرفی کند. 

علیرضا مهدی زاده هستم،متولد سال ۵۷، در شیراز به دنیا آمدم و مدیر گروه فیزیک پزشکی، مهندسی و هوش مصنوعی در پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز هستم.

مدرک  پزشکی عمومی را در سال ۱۳۸۲از  دانشگاه علوم پزشکی شیراز گرفتم، در سال ۱۳۸۸ از دانشگاه علوم پزشکی مشهد دکترای فیزیک پزشکی، در سال ۱۳۸۶ دوره تکمیلی دانش فناوری نانو در آلمان و دوره تکمیلی فیزیک ذرات با گرایش ماشین های شتابدهنده ی بنیادی را در سال ۱۳۸۷  در شهر ژنو گذراندم.

چی شد که رشته فیزیک پزشکی رو انتخاب کردید؟

در دوره دبیرستان جزء منتخبین المپیاد دانش آموزی فیزیک شدم و بنا بر توصیه خانواده در دانشگاه پزشکی خواندم و بعد از اینکه مقطع پزشکی تمام شد فرصتی پیش آمد که برگردم به علاقه دوران نوجوانی، اینگونه بود که در ادامه فیزیک خواندم.

درباره رشته فیزیک پزشکی بیشتر توضیح دهید.

خوشحالم که این سوال را میپرسید، امروزه کمتر کسی این رشته را می‌شناسد.

فیزیک پزشکی یعنی کاربست دانش فیزیک در امور رسالت و در حوزه های مختلفی به ویژه تصویربرداری کاربرد دارد که توسط فیزیک دان ها کشف شد، مانند اشعه x، مواد رادیو اکتیو که در پزشکی هسته ای استفاده می‌شود،MRI و بخش های دیگر از جمله استفاده از لیزر در چشم پزشکی، روش های درمانی قلب، شکستگی و ارتوپدی، درواقع بیس همه اینها بر مبنای دانش فیزیک است که رشد میکند. 

کاربست دانش فیزیک در زمینه حفظ سلامت مردم است که مسئله جدی است و خیلی ابعاد گسترده ای دارد. تقریبا هرجا که پزشکی حضور دارد فیزیک هم حضور دارد و مهمترین وظیفه فیزیک این است که پیشرفت کند برای اینکه بتواند زندگی شکوفاتری برای انسان ها پدیدار سازد. 

فعالیت های فعلی خود را شرح دهید 

درحال حاضر در دانشگاه دروس مرتبط با فیزیک و مهندسی پزشکی را تدریس میکنم و مدیر گروه فیزیک پزشکی، مهندسی هوش و پزشکی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز هستم.

از اوایل کار بیشتر تمرکز بر روی دانش هسته ای بود و از سال ۹۲ تا کنون جهاد خودکفایی تجهیزات مدنظر شد و فشار تحریم، تمرکز بر بخش ساخت تجهیزات پزشکی  منجر به تاسیس مرکز رشد تجهیزات و فناوری پزشکی شد و من از سال ۱۳۹۱ رئیس آنجا هستم. از ۷_۸ سال گذشته نگاه من به علم، نگاه فناوری بوده و سعی کردم  کاری کنم تا نیاز موسسه،کشور یا بیماری یا ساخت وسیله ای تامین شود. 

فعالیت پژوهشی خود را شرح دهید.

بیش از ۱۰۰ مقاله بین المللی دارم، سردبیر یک مجله بین المللی با عنوان فیزیک و مهندسی پزشکی هستم که ۱۲ سال در حال انتشار است. 

بخشی از کار به دلیل اهمیت و مزیت رقابتی که داره در بخش هویت بخشی به دانشجویان و یادآوری هویت علمی به دانشجوها و جامعه ایرانی در بخش تاریخ پزشکی است که این باعث تاسیس دفتر مطالعات تاریخ پزشکی در دانشگاه ،در سال ۱۳۹۵ شد و از سال ۱۳۹۸ من مدیر این دفتر هستم و همچنین مدیر مسئول مجله (مطالعات تاریخ پزشکی) Research on History of Medicine هستم.

تاریخ پزشکی ایران به ۸۰۰ سال قبل برمی‌گرده و ایران دارای بهترین صاحبان علم پزشکی در دنیا بوده و امروزه جامعه جهانی و جوانان کشورمان با این تاریخ آشنا نیستند و ما سعی کردیم در زمینه معرفی تاریخ پزشکی گامی برداریم که با تاسیس دفتر مطالعات تاریخی و مجله Research on History of Medicine  تا حدودی موفق شدیم.

باتوجه به اینکه مدتی در خارج از کشور برای تحصیل زندگی کردید نظرتون درمورد مهاجرت چیه؟

با مهاجرت موافق هستم منتها باید تکلیف کلمات را مشخص کنیم، همانطور که آقای رضا میر خانی، نویسنده، می‌گوید این نشر نشاء نیست،این فرار مغز ها نیست. مهاجرت امر پسندیده ای است و توصیه شده که هجرت کنیم برای کسب علم و تکنولوژی.

به نظرم احساس آدم ها و میزان وابستگی آنها به خانواده و محل زندگی مهم است و این وابستگی است که تعیین می‌کند بماند یا برگردی، من دوره کوتاهی در خارج از کشور زندگی کردم و دوباره به کشورم برگشتم، درواقع دوست دارم درکنار خانواده و در کشوری باشم که شرایط رشد را برای من فراهم کرد و معتقدم مهاجرت یک تصمیم شخصی است منتها هرجای دنیا که رفتند مفتخر باشند به ایرانی بودنشون و به سوی کشورشون پر بکشند. 

توصیه ای به جوانان دارید؟

به قول امام، قدر عمرتان را بدانید این خیلی مهم است و سال های عمر خیلی زود تمام می‌شود و هیچ چیز را بدون تحقیق نپذیرید حتی در مباحث دینی و علمی، خوب است ابتدا راجب آن تحقیق کنید و با قاطعیت و دانسته های علمی جلو بروید. 

حستون نسبت به کشور بگید. 

این میراثی که به ما رسیده، عزیز است همانند همه میراث هایی که از پدران به فرزندان می‌رسد، پس باید در حفظ آن کوشا باشیم و روی سر بگذاریمش.
این کشور استعدادهای بسیار زیادی دارد و کمتر جایی پیدا می‌شود که مثل ایران زیر ساخت هایی به لحاظ منابع طبیعی، طبیعت، آب و هوا، نوع مردم داشته باشد.

اگر به من می‌گفتند جایی برای زندگی در دنیا انتخاب کن و این آزادی انتخاب از بدو تولد به من داده شده بود، قطعا ایران و شهر شیراز را برای زندگی انتخاب میکردم و جز گزینه های اولم بود و در آخر: اگر هرکدام از ما برای آباد کردن شهر خود قدم برداریم نه تنها کشور، بلکه جهان آباد می‌شود.

پایان پیام/